Dušan Jakšić (5. jun 1927, Karlovac — 17. decembar 2009, Beograd), bio je srpski pozorišni i filmski glumac i pevač. Odrastao je u Beogradu, gde je prvo studirao pevanje na Muzičkoj akademiji, a zatim je prešao na Pozorišnu akademiju (današnji FDU), gde je i diplomirao u klasi prof. Bojana Stupice. Umetnički život Dušana Jakšića imao je više pravaca delovanja. Tokom šest decenija u svojoj karijeri posvetio se dvema osnovnim oblastima: pozorištu i muzici. Delovao je kao dramski umetnik, recitator, scensko-muzički izvođač, pevač i kompozitor. Od samog početka je to svoje dvojstvo pretočio u izvanrednu simbiozu, koja krasi samo odabrane u svetu umetnosti. Kretao se sa lakoćom od glume do muzike i natrag - glumački nadahnuto kroz pozorišne komade, sa velikim uspehom kreirajući likove, dajući im dušu i život – išao je kroz mjuzikle (kao jedan od pionira ovog stila umetnosti u nas), da bi stizao do nezaboravnih pesama i hitova domaće zabavne muzike. U tom svom umetničkom kretanju nije zaobišao ni gradske pesme i ruske romanse, svuda dajući sve od sebe – i kao izvođač i kao kompozitor. Kao glumac, imao je bogat i plodan opus uloga, od Jugoslovenskog dramskog pozorišta, gde je još kao student prvi put nastupao, preko Beogradskog dramskog pozorišta, do Narodnog pozorišta gde je godinama bio prvak i gde je i penzionisan. Prvi pozorišni angažman mu je u Novom Sadu a 1954. dobio je angažman u Beogradskom dramskom pozorištu. Ostvario je niz veoma zapaženih uloga. Kao glumac, učestvovao je u zabavnim emisijama Radio Beograda „Veselo veče“. Prof. Higins, Bob, Ejlif, Pop Spira, Štolc, Dr Miler, Vodonoša Vang, Absalom,... plejada su izvanrednih glumačkih ostvarenja ovog umetnika. U kulturnoj baštini ostaće i njegov Bokan iz kultne domaće serije „Pozorište u kući“ Radivoja Lole Đukića, dok je u mjuziklima ostvario neke od antologijskih uloga (Don Kihot, u predstavi „Čovek iz La Manče“), iskoristivši svoj vanserijski dar za pevanje i svoje glumačko umeće. Početak pevačke karijere bio je 1958. godine zapaženim učešćem na Opatijskom festivalu zabavne muzike. A 1961. pobedio je na prvom Beogradskom proleću. Takođe je zapaženo njegovo učešće na „Beogradskom proleću“ 1964. godine. Svojim pevačkim darom uspevao je da uveseli, razgali, dirne, ali i digne na noge nebrojene slušaoce – svuda na prostorima bivše Jugoslavije, ali i na brojnim turnejama i nastupima u Evropi, Rusiji i Americi. Njegove Julijane i Marinike, Čamac na Tisi, Sve moje jeseni... - pesme koje je interpretirao obeležile su epohu stvaranja naše popularne i zabavne muzike. Nekoliko hiljada muzičkih nastupa prenošenja i stvaranja naše muzike skoro svuda po zemlji i svetu gde žive naši ljudi, svojevrsna su zadužbina svome narodu ovog velikog umetnika. Pesma „Beograde“, koju je komponovao i pevao, ostaje i do danas nezvanična himna našeg Beograda – i danas je prisutna na svim beogradskim svečanostima. Dobitnik je mnogih priznanja i nagrada za svoj rad: Zlatni Beočug grada Beograda 1976. za godišnji doprinos i životno delo; Godišnja nagrada Narodnog pozorišta 1976. godine; 3 plakete Zaslužnog građanina Beograda; Medalja zasluga za narod; Orden rada sa zlatnim vencem; Orden zasluga za narod sa srebrnim vencem; nagrada na festivalu komedije u Jagodini 1999; Zlatna značka Turističkog saveza Beograda.
